Polaczenie sprezyste czesci drgajacej z konstrukcja podparcia

Połączenie sprężyste części drgającej z konstrukcją podparcia Połączenia sprężyste stanowią sprężyny, resory lub bloki gumowe, pozwalające konstrukcji górnej drgać pod działaniem źródeł wibracji. Konstrukcja połączenia obierana jest w zależności od szczegółowych warunków technologicznych. Połączenie dające sprężyste podparcie musi spełniać dwa podstawowe wymagania: podtrzymywać konstrukcję górną, i to zarówno nieobciążoną jak i obciążoną bez wyraźnych jej odkształceń, oraz umożliwić konstrukcji górnej podjęcie i utrzymanie ruchu drgającego. Zazwyczaj podparcia sprężyste są tak dobierane, aby ich częstotliwość drgań własnych różniła się znacznie od częstotliwości drgań źródeł. Jednakże częstotliwość ta jest osiągana przez krótką chwilę, gdy źródło drgań zatrzymuje się. Wtedy nierzadko stwierdza się, że w tym momencie układ wibrujący przyjmuje ruchy bezwładne. Zapobiega się temu przez: hamowanie drgań (np. przeciwprądem). W ocenie cech eksploatacyjnych podparć sprężystych można kierować się analizą ich ugięć. Nie zawsze jest to jednak możliwe ze względu na trudność pomiaru tych wielkości. Zawsze natomiast jest możliwe określenie i częstości drgań własnych. Okres ruchu drgającego podparcia sprężystego J można ustalić z równania , a częstotliwość drgań- z równania . Strzałkę ugięcia statycznego d – wyznaczyć można z równania. Przy określaniu współczynnika k uwzględniać należy zarówno wpływ ustroju sprężystego podparcia, jak również wpływ sztywności górnej konstrukcji drgającej. Zazwyczaj zaleca się przyjmowanie pod obciążeniem ugięć podparcia sprężystego o wartości ok. 2 mm. Układ amortyzatorów może być bardzo różny. [więcej w: więźba dachowa prefabrykowana, strop strunobetonowy, przenikanie ciepła ]